آقای وزیر؛ باید بپذیرید که درحد ورزش کشور نیستید!
http://sahebnews.ir/531232/%d8%a2%d9%82%d8%a7%db%8c-%d9%88%d8%b2%db%8c%d8%b1%d8%9b-%d8%a8%d8%a7%db%8c%d8%af-%d8%a8%d9%be%d8%b0%db%8c%d8%b1%db%8c%d8%af-%da%a9%d9%87-%d8%af%d8%b1%d8%ad%d8%af-%d9%88%d8%b1%d8%b2%d8%b4-%da%a9%d8%b4.htm
آقای وزیر این درست نیست که اگر کسی حال رسیدن به قله را ندارد مانع کوهنوردی دیگران شود و شرایط نامساعد خود را به شرایط جوی نامساعد تعمیم دهد و بگوید که ما فعلا توقع نداریم که بتوان با این شرایط نامساعد به قله رسید!!! آقای وزیر شما نمونه ای از مدیران نالایقی هستید که ۳سال عمر پیشرفت ایران اسلامی را هدر داده اند.
به گزارش سایت خبری موج ورزش به نقل از صاحب نیوز، مسئولین محترم برای توجیه کم کاری ها و پوشاندن ضعف های خود به هر بهانه ای روی آورنده اند تا اثبات کنند مقصر آن ها نیستند. اصولا رویه دولت محترم چنین شده است که به دنبال دیگرانی می گردد تا بگوید مشکل از آن ها نبوده است. این به نوعی هم پاک کردن صورت مسأله است هم پاک کردن حل مسأله.
وزیر ورزش در توجیه ناکامی در المپیک ریو ۲۰۱۶ نیز گفته است: «حد ما در المپیک کسب ۴ مدال است و بی جهت نباید توقع مردم را بالا ببریم که دوره قبل و کسب عنوان هفدهم در رده بندی کل مدال ها یک استثناء بوده است. به هر حال این اندازه ورزش ماست. حد ورزش ما در المپیک همین است. قبول کنیم سطح ما این است!»
طلای حسن یزدانی تنها یک مدال معمولی نبود بلکه اثبات حد ورزش ما به وزیر کشور بود. حسن یزدانی به همه نشان داد که می توان حتی کشتی ۶ بر صفر باخته را در واپسین ثانیه ها به پیروزی تبدیل کرد و به همه مردم آموخت که باید برای پیشرفت و اعتلای کشور باید با تمام وجود جنگید تا «ما می توانیم» را درعمل اثبات کرد. حسن یزدانی سرباز ولایتی بود که اثبات کرد نرمش قهرمانانه چیزی نیست به غیر از پیروزی در لحظات پایانی و به همه دولت مردان آموخت که با تسلیم شدن متفاوت است.
دولت یازدهم با تدبیر «ما نمی توانیم» همه امیدهای پیشرفت کشور را به باد داده است و با راستگویی کامل، میزان انتظار مردم از دولتمردان را سامان بخشیده است به نحوی که تمام انگیزه های جوانان در اعتلای کشور نابود شده است و با انتخاب وزیر ورزش شایسته سالاری و اعتدال را محقق کرده است تا آقای روحانی بتواند به وعده انتخاباتی خود جامه عمل بپوشاند که در خرداد ۹۲ می گفت: مطمئن هستم اگر تمام مدیران لایق فراخوانده شوند کشور از تمام مشکلات نجات می یابد و با تشکیل دولت تدبیر و راستگویان، شایسته سالاری را حاکم می کنیم.
آقای وزیر این درست نیست که اگر کسی حال رسیدن به قله را ندارد مانع کوهنوردی دیگران شود و شرایط نامساعد خود را به شرایط جوی نامساعد تعمیم دهد و بگوید که ما فعلا توقع نداریم که بتوان با این شرایط نامساعد به قله رسید!!! آقای وزیر شما نمونه ای از مدیران نالایقی هستید که ۳سال عمر پیشرفت ایران اسلامی را هدر داده اند.
اما آقای وزیر، باید بدانید که اگر به مانند المپیک دوره قبل نیز ۱۲ مدال کسب می کردیم و به جایگاه ۱۷ در جدول توزیع مدال ها دست می یافتیم، باز هم توقع ما برآورده نمی شد و آن را یک رکود و در جا زدن می دانستیم. زیرساخت های ورزشی کشور، ورزشکاران با تجربه، مربیان حرفه ای و استعداد جوان ایرانی باعث شده بود که چشم پرامید ۸۰ میلیون ایرانی برای افتخارآفرینی هرچه بیشتر ورزشکاران به صفحه تلویزیون دوخته شود تا اگر ناتوانی مدیریت جنابعالی و کمیته المپیک نمی بود به جایگاهی بهتر از دوره قبل برسیم تا اگر دیپلماسی شکست خورده لبخند وزارت خارجه نمی بود داوران جرأت نکنند حق چند مدال مسلم را از ما بگیرند تا اگر پول های بلوکه شده ما طبق وعده های توخالی برجام به کشور بازگردانده می شد و به حساب ورزش کشور پرداخته می شد دیگر تفنگداران ما مجبور نمی شدند که در تهیه فشنگ خود پول کافی نداشته باشند و تمرینات بدون فشنگ انجام دهند تا اگرعدم باور به ورزشکاران ایرانی در مدیریت ورزشی کشور نمی بود وزیر ورزش می بایست انتظاری بیش از ۴ مدال را از کاروان المپیک ما داشته باشد.
جملات آقای وزیر تنها یک جمله نیست یک تفکر خطرناکی است که در بدنه میریت کشور نفوذ کرده است و ما را به عقب ماندگی در تمام عرصه ها دچار می کند. هیچ چیز خطرناک تر از این مسأله نیست که توانایی های خود را انکار کنیم و چشم به دستان بیگانگان بیندوزیم، این جملات وزیر ورزش یادآور جملات وزیر امور خارجه هست که می گفت: آیا شما فکر کرده اید که که آمریکا که با یک بمبش می تواند سیستم نظامی مارا از کار بیندازد از سیستم نظامی ما می ترسد؟ این تفکر اداره کننده کشور تا به امروز خسارت های جبران ناپذیری به بار آورده است که به چند مورد از آن اشاره می کنیم:
۱- این روزها قرادادهای نفتی IPC گواه این مطلب است که با وجود طراحی و ساخت کامل فازهای پارس جنوبی به دست متخصصان داخلی، باور به جمله ما می توانیم در بین مسئولین کشور وجود ندارد. قراردادهایی که صدای دانشجویان را در دیدار با رهبر انقلاب در می آورد و از وابسته شدن کامل صنعت نفت به بیگانگان آن هم بعد از گذران ۶۳ سال از قیام ملی شدن این صنعت خبر می دهند. گرچه که رهبر انقلاب خاطر نشان می کنند که این قراردادها باید به تأیید ما برسد و تاکنون اصلاحات زیادی بر روی آن صورت گرفته است ولی تجربه تلخ برجام در عبور از خط قرمز های رهبری ما را نگران ساخته است.
۲- برجام یک نمونه عینی تفکر ما نمی توانیم می باشد، که حل همه مشکلات کشور به رفع تحریم ها و سرمایه گذاری خارجی گره زده شد که تقریبا هیچ دستاوردی را برای اقتصاد و معیشت کشور نداشته است.در صورتی که حل همه مشکلات کشور جز با اتکا به نیروی جوان داخلی و باور راسخ به اقتصاد مقاومتی نمی باشد.برجام سند واگذاری حاکمیت ملی بر روی صنعت هسته ای کشور می باشد که از این حیث مانند واگذاری امتیاز رویتر در زمان قاجار می باشد که نفت کشور در مقابل بهای اندکی واگذار می شود.
۳- عدم اجرای اقتصاد مقاومتی چیزی به جز عدم اعتماد به توانایی های جوانان تحصیل کرده کشور نمی باشد، اگر در همه تریبون ها به اقتصاد مقاومتی اشاره کنیم و در همه بیلبوردهای سطح کشور آن را منعکس کنیم و صدها برنامه تلویزیونی در فواید آن تهیه کنیم ولی باور نداشته باشیم که جوانان کشور می توانند همه مشکلات اقتصادی را حل نمایند، کار بیهوده ای انجام داده ایم. همین جوانان در صحنه های نبرد دفاع مقدس توانستند تمام معادلات نظامی دنیا را برهم بزنند برای آن بود که به آنان اعتماد کردیم و با وجود همه تحریم های نظامی و با دست خالی و باپشتوانه ایمان و همت خود توانستند در مقابل تمام ابر قدرت ها بایستند ولی تفکری که امروز هدایت قوه اجراییه کشور را برعهده گرفته است چنین اعتقادی ندارد و تمام پیشرفت های بومی کشور در زمینه های هسته ایریالنانو، بیوتکنولوژی و پرتاب ماهواره و صنایع موشکی ودفاعی و… را به فراموشی سپرده است.دراین مورد بسیار جالب توجه است که در این ۳ سال هیچ تکنولوژی و فناوری برتری در کشور بومی سازی نشده است و بسیاری از فناوری های بومی برتر گذشته نیز به نابودی کامل رسیده است.
گروهی که بی عرضگی خود را به پای ملت بزرگ، تمدن ساز و با پیشینه درخشان ایران می نویسند، نمونه جناح واداده غربی وغیرانقلابی است که باید با آن مقابله کرد. چند روز قبل تر مشاور رییس جمهور آقای اکبرترکان گفته بود اگر تعرفه واردات برداشته شود، قابلیت رقابت در هیچ تکنولوژی و هیچ صنعتی به جز آبگوشت بزباش و قرمه سبزی را نداریم، این جمله مشابه همان کلام رزم آرا، نخست وزیر شاه می باشد که ۷۰ سال پیش می گفت: ایرانی ها بدون کمک غرب نمی توانند حتی یک لولهنگ (آفتابه) بسازند و یادآور خاطرات تلخ نهضت مشروطه است که غرب زدگانی مثل تقی زاده بر این باور بودند که باید از فرق سر تا نوک پا فرنگی شویم.
تفاوت میان “ما می توانیم” با “ما نمی توانیم” تفاوتی چنان عمیق و گسترده است که اثرش در تمام زندگی یک ملت آشکارا دیده می شود، چنانچه که رهبر انقلاب چنین بیان می دارند که اگر می گوییم تهاجم فرهنگی عده ای خیال میکنند که مثلا با مدل موی جوانان مخالفیم اما تهاجم فرهنگی بزرگتراز آن است و به جوان ایرانی القا می کنند که “ما نمی توانیم” .
آقای وزیر این درست نیست که اگر کسی حال رسیدن به قله را ندارد مانع کوهنوردی دیگران شود و شرایط نامساعد خود را به شرایط جوی نامساعد تعمیم دهد و بگوید که ما فعلا توقع نداریم که بتوان با این شرایط نامساعد به قله رسید!!! آقای وزیر شما نمونه ای از مدیران نالایقی هستید که ۳سال عمر پیشرفت ایران اسلامی را هدر داده اند.
به گزارش سایت خبری موج ورزش به نقل از صاحب نیوز، مسئولین محترم برای توجیه کم کاری ها و پوشاندن ضعف های خود به هر بهانه ای روی آورنده اند تا اثبات کنند مقصر آن ها نیستند. اصولا رویه دولت محترم چنین شده است که به دنبال دیگرانی می گردد تا بگوید مشکل از آن ها نبوده است. این به نوعی هم پاک کردن صورت مسأله است هم پاک کردن حل مسأله.
وزیر ورزش در توجیه ناکامی در المپیک ریو ۲۰۱۶ نیز گفته است: «حد ما در المپیک کسب ۴ مدال است و بی جهت نباید توقع مردم را بالا ببریم که دوره قبل و کسب عنوان هفدهم در رده بندی کل مدال ها یک استثناء بوده است. به هر حال این اندازه ورزش ماست. حد ورزش ما در المپیک همین است. قبول کنیم سطح ما این است!»
طلای حسن یزدانی تنها یک مدال معمولی نبود بلکه اثبات حد ورزش ما به وزیر کشور بود. حسن یزدانی به همه نشان داد که می توان حتی کشتی ۶ بر صفر باخته را در واپسین ثانیه ها به پیروزی تبدیل کرد و به همه مردم آموخت که باید برای پیشرفت و اعتلای کشور باید با تمام وجود جنگید تا «ما می توانیم» را درعمل اثبات کرد. حسن یزدانی سرباز ولایتی بود که اثبات کرد نرمش قهرمانانه چیزی نیست به غیر از پیروزی در لحظات پایانی و به همه دولت مردان آموخت که با تسلیم شدن متفاوت است.
دولت یازدهم با تدبیر «ما نمی توانیم» همه امیدهای پیشرفت کشور را به باد داده است و با راستگویی کامل، میزان انتظار مردم از دولتمردان را سامان بخشیده است به نحوی که تمام انگیزه های جوانان در اعتلای کشور نابود شده است و با انتخاب وزیر ورزش شایسته سالاری و اعتدال را محقق کرده است تا آقای روحانی بتواند به وعده انتخاباتی خود جامه عمل بپوشاند که در خرداد ۹۲ می گفت: مطمئن هستم اگر تمام مدیران لایق فراخوانده شوند کشور از تمام مشکلات نجات می یابد و با تشکیل دولت تدبیر و راستگویان، شایسته سالاری را حاکم می کنیم.
آقای وزیر این درست نیست که اگر کسی حال رسیدن به قله را ندارد مانع کوهنوردی دیگران شود و شرایط نامساعد خود را به شرایط جوی نامساعد تعمیم دهد و بگوید که ما فعلا توقع نداریم که بتوان با این شرایط نامساعد به قله رسید!!! آقای وزیر شما نمونه ای از مدیران نالایقی هستید که ۳سال عمر پیشرفت ایران اسلامی را هدر داده اند.
اما آقای وزیر، باید بدانید که اگر به مانند المپیک دوره قبل نیز ۱۲ مدال کسب می کردیم و به جایگاه ۱۷ در جدول توزیع مدال ها دست می یافتیم، باز هم توقع ما برآورده نمی شد و آن را یک رکود و در جا زدن می دانستیم. زیرساخت های ورزشی کشور، ورزشکاران با تجربه، مربیان حرفه ای و استعداد جوان ایرانی باعث شده بود که چشم پرامید ۸۰ میلیون ایرانی برای افتخارآفرینی هرچه بیشتر ورزشکاران به صفحه تلویزیون دوخته شود تا اگر ناتوانی مدیریت جنابعالی و کمیته المپیک نمی بود به جایگاهی بهتر از دوره قبل برسیم تا اگر دیپلماسی شکست خورده لبخند وزارت خارجه نمی بود داوران جرأت نکنند حق چند مدال مسلم را از ما بگیرند تا اگر پول های بلوکه شده ما طبق وعده های توخالی برجام به کشور بازگردانده می شد و به حساب ورزش کشور پرداخته می شد دیگر تفنگداران ما مجبور نمی شدند که در تهیه فشنگ خود پول کافی نداشته باشند و تمرینات بدون فشنگ انجام دهند تا اگرعدم باور به ورزشکاران ایرانی در مدیریت ورزشی کشور نمی بود وزیر ورزش می بایست انتظاری بیش از ۴ مدال را از کاروان المپیک ما داشته باشد.
جملات آقای وزیر تنها یک جمله نیست یک تفکر خطرناکی است که در بدنه میریت کشور نفوذ کرده است و ما را به عقب ماندگی در تمام عرصه ها دچار می کند. هیچ چیز خطرناک تر از این مسأله نیست که توانایی های خود را انکار کنیم و چشم به دستان بیگانگان بیندوزیم، این جملات وزیر ورزش یادآور جملات وزیر امور خارجه هست که می گفت: آیا شما فکر کرده اید که که آمریکا که با یک بمبش می تواند سیستم نظامی مارا از کار بیندازد از سیستم نظامی ما می ترسد؟ این تفکر اداره کننده کشور تا به امروز خسارت های جبران ناپذیری به بار آورده است که به چند مورد از آن اشاره می کنیم:
۱- این روزها قرادادهای نفتی IPC گواه این مطلب است که با وجود طراحی و ساخت کامل فازهای پارس جنوبی به دست متخصصان داخلی، باور به جمله ما می توانیم در بین مسئولین کشور وجود ندارد. قراردادهایی که صدای دانشجویان را در دیدار با رهبر انقلاب در می آورد و از وابسته شدن کامل صنعت نفت به بیگانگان آن هم بعد از گذران ۶۳ سال از قیام ملی شدن این صنعت خبر می دهند. گرچه که رهبر انقلاب خاطر نشان می کنند که این قراردادها باید به تأیید ما برسد و تاکنون اصلاحات زیادی بر روی آن صورت گرفته است ولی تجربه تلخ برجام در عبور از خط قرمز های رهبری ما را نگران ساخته است.
۲- برجام یک نمونه عینی تفکر ما نمی توانیم می باشد، که حل همه مشکلات کشور به رفع تحریم ها و سرمایه گذاری خارجی گره زده شد که تقریبا هیچ دستاوردی را برای اقتصاد و معیشت کشور نداشته است.در صورتی که حل همه مشکلات کشور جز با اتکا به نیروی جوان داخلی و باور راسخ به اقتصاد مقاومتی نمی باشد.برجام سند واگذاری حاکمیت ملی بر روی صنعت هسته ای کشور می باشد که از این حیث مانند واگذاری امتیاز رویتر در زمان قاجار می باشد که نفت کشور در مقابل بهای اندکی واگذار می شود.
۳- عدم اجرای اقتصاد مقاومتی چیزی به جز عدم اعتماد به توانایی های جوانان تحصیل کرده کشور نمی باشد، اگر در همه تریبون ها به اقتصاد مقاومتی اشاره کنیم و در همه بیلبوردهای سطح کشور آن را منعکس کنیم و صدها برنامه تلویزیونی در فواید آن تهیه کنیم ولی باور نداشته باشیم که جوانان کشور می توانند همه مشکلات اقتصادی را حل نمایند، کار بیهوده ای انجام داده ایم. همین جوانان در صحنه های نبرد دفاع مقدس توانستند تمام معادلات نظامی دنیا را برهم بزنند برای آن بود که به آنان اعتماد کردیم و با وجود همه تحریم های نظامی و با دست خالی و باپشتوانه ایمان و همت خود توانستند در مقابل تمام ابر قدرت ها بایستند ولی تفکری که امروز هدایت قوه اجراییه کشور را برعهده گرفته است چنین اعتقادی ندارد و تمام پیشرفت های بومی کشور در زمینه های هسته ایریالنانو، بیوتکنولوژی و پرتاب ماهواره و صنایع موشکی ودفاعی و… را به فراموشی سپرده است.دراین مورد بسیار جالب توجه است که در این ۳ سال هیچ تکنولوژی و فناوری برتری در کشور بومی سازی نشده است و بسیاری از فناوری های بومی برتر گذشته نیز به نابودی کامل رسیده است.
گروهی که بی عرضگی خود را به پای ملت بزرگ، تمدن ساز و با پیشینه درخشان ایران می نویسند، نمونه جناح واداده غربی وغیرانقلابی است که باید با آن مقابله کرد. چند روز قبل تر مشاور رییس جمهور آقای اکبرترکان گفته بود اگر تعرفه واردات برداشته شود، قابلیت رقابت در هیچ تکنولوژی و هیچ صنعتی به جز آبگوشت بزباش و قرمه سبزی را نداریم، این جمله مشابه همان کلام رزم آرا، نخست وزیر شاه می باشد که ۷۰ سال پیش می گفت: ایرانی ها بدون کمک غرب نمی توانند حتی یک لولهنگ (آفتابه) بسازند و یادآور خاطرات تلخ نهضت مشروطه است که غرب زدگانی مثل تقی زاده بر این باور بودند که باید از فرق سر تا نوک پا فرنگی شویم.
تفاوت میان “ما می توانیم” با “ما نمی توانیم” تفاوتی چنان عمیق و گسترده است که اثرش در تمام زندگی یک ملت آشکارا دیده می شود، چنانچه که رهبر انقلاب چنین بیان می دارند که اگر می گوییم تهاجم فرهنگی عده ای خیال میکنند که مثلا با مدل موی جوانان مخالفیم اما تهاجم فرهنگی بزرگتراز آن است و به جوان ایرانی القا می کنند که “ما نمی توانیم” .
دسته بندی: خبرها / ورزش های دیگر
آدرس کوتاه خبر: